Wie bij Naji op bezoek gaat, komt nooit met lege handen buiten. Het begint al bij de ontvangst: lekkere Marokkaanse thee en overheerlijke koekjes. Bij het afscheid geeft hij je graag nog zakjes met kruiden, specerijen en allerlei lekkernijen mee. Geven zit gewoon in Naji’s bloed. “Ik hou ervan om mensen te plezieren, om mensen een goed gevoel te geven. Daarom geef ik met heel mijn hart.”
Naji woont sinds 2010 in België nadat hij in het Antwerpse uitgaansleven zijn toenmalige vrouw leerde kennen. In 2016 huurden ze samen een woning – toen nog bij De Volkswoningen – in de wijk Donck-Vlotgras en later op ’t Keur in Dendermonde. Drie jaar geleden ging het koppel uiteen en verhuisde Naji naar een stek92-appartement in Dendermonde-centrum. Zijn kinderen Aya (7) en Younes (9) komen wekelijks op woensdagmiddag en tweewekelijks op zaterdag langs. Dat zijn hoogdagen voor Naji die bijzonder fier is op zijn kinderen die het alle twee erg goed doen op school. “Younes is vastberaden om tandarts te worden.”
Jarenlang werkte Naji voor de groendienst van Hamme en nadien als inpakker voor een bedrijf in Zele. Vandaag is hij door een zwaar rugletsel invalide, al hoopt hij in de toekomst terug aan de slag te kunnen. Een job als veiligheidsagent ziet hij onder andere wel haalbaar. “Nietsdoen is niet aan mij besteed”, zegt Naji. Daarom steekt hij graag een handje toe waar kan. In het verleden ging hij wel al eens onkruid wieden in openbare perken en ook zijn buren kunnen altijd op hem rekenen. “In de buurt wonen er een aantal oudere mensen die moeilijk ter been zijn. Ik vind het geen moeite om bijvoorbeeld hun boodschappen naar huis te dragen wanneer ze maandag naar de markt gaan.”
Het is niet zo dat Naji een hecht contact heeft met zijn buren, maar hij maakt wel makkelijk met iedereen een praatje. “Ik vind het vanzelfsprekend om iedereen een ‘goedendag’ te wensen. En wanneer er een buurtfeest is, dan ga ik ook steeds eens langs.” Ook voor wie niet meteen hulp nodig heeft, is Naji de vriendelijkheid zelve. Sinds een aantal jaar brengt hij op internationale vrouwendag bloemen voor de medewerkers van stek92 en af en toe ook eens een couscousschotel. “Gewoon zomaar. Omdat het mezelf plezier doet om anderen te plezieren.”
Het is niet gemakkelijk om Flora en Ernest samen te strikken voor een gesprek. Maandagochtend doet Flora aan mindfulness, in de namiddag gaat ze naar het crea-atelier van OKRA, op woensdag gaat ze naar het koor, Ernest gaat elke dag wandelen en fietsen en houdt de straten proper. “Ja, onze dagen zijn goed gevuld”, lacht Flora, “en dan zwijg ik nog over de vele bezoekjes van onze kinderen en kleinkinderen.”
Flora en Ernest wonen sinds vier jaar in een appartement in de wijk De Zonnebloem. Vanaf de eerste dag voelde Flora zich er thuis. Ernest had wat meer tijd nodig om te wennen. “Dat is normaal hé. We hebben 56 jaar in de vijfde januaristraat in Dendermonde gewoond, in het ouderlijk huis van Flora. Onze kinderen zijn daar geboren en opgegroeid, heel ons leven speelde zich daar af.” Intussen woont Ernest er ook erg graag. Het koppel woont op de eerste verdieping met uitzicht op het centrale plein van het lokaal dienstencentrum. “We wilden graag dicht bij het dienstencentrum wonen, omdat we betrokken willen zijn bij de buurt”, zegt Ernest.
En of ze betrokken zijn bij de buurt! Ernest is een manusje-van-alles en buurtbewoners weten hem makkelijk te vinden voor een klusje. Voor buren die het zelf niet meer kunnen, brengt Ernest wekelijks het huisvuil naar beneden, doet hij boodschappen of voert hen naar de kapper of dokter. Daarnaast draagt hij maandelijks het infoblaadje van De Zonnebloem rond én gaat hij vuilrapen in de buurt. “In het begin toen we hier woonden, was er veel zwerfvuil en dat stoorde mij. Sinds ik regelmatig op pad ga met vuilzak en grijpstok is het veel beter.” Ook bij Flora zit vrijwilligerswerk in het bloed. Zij belt meerdere keren per week met mensen die zich eenzaam voelen én is actief bij thuiszorg. Met persoonlijke gedichten en knutselwerkjes tovert ze een lach op eenieders gezicht tijdens de bijeenkomsten. “In de zomer begin ik al aan de nieuwjaarskaarten te knutselen, anders geraak ik niet op tijd rond!”
Flora en Ernest maken ook nog tijd voor de dingen die ze zelf graag doen. Elke ochtend om 8u30 gaat Ernest met de Zonnebloem-vrienden. “Maar vaak zitten ze langer in de cafetaria dan te wandelen hoor”, lacht Flora. Ook in de namiddag gaat Ernest koffiedrinken in de cafetaria. “Als ik een dag eens niet ga, dan zijn de meiskes al ongerust. Zo van: oei, er zal toch niets zijn zeker?”, lacht Ernest. Flora en Ernest runnen hun huishouden nog volledig zelf. Flora: “Ernest kookt, ik doe de afwas. En donderdag is onze vaste poetsdag. Terwijl Ernest gaat wandelen doe ik het stof af en wanneer hij terug is, dweilt hij. We mogen blij zijn dat we elkaar nog hebben en zo goed aanvullen. Voor ons is het zeker: wij blijven hier wonen zolang we kunnen!”
Wie ‘wijk Donck-Vlotgras’ zegt, zegt automatisch Jan Tas! Sinds hij 25 jaar geleden samen met Odette en Jenny het wijkcomité oprichtte, is hij zowat het gezicht van de wijk. Maar Jan is al veel langer verbonden met de buurt; hij is er geboren en getogen. Jan: “Mijn ouders hadden een buurtwinkeltje aan het Pater Ruttenplein. Als klein manneke al hielp ik mee in de winkel. Ik bracht vaak boodschappen aan huis bij mensen die niet meer zo mobiel waren. Ik kende iedereen en iedereen kende mij.”
Jan zou zijn hele leven in de wijk blijven wonen. Samen met zijn vrouw verhuisde hij naar de Vlotgraslaan, naar een sociale woning die ze eind jaren tachtig konden kopen van de toenmalige Dendermondse Volkswoningen. Door de jaren heen zag Jan de wijk enorm veranderen. “Dertig jaar geleden was er hier wel wat vandalisme en kleine criminaliteit. Dat was een van de redenen om te starten met een wijkcomité. We wilden de buurtbewoners dichter bij elkaar brengen via allerlei activiteiten. Door samen leuke dingen te doen, hoopten we op meer begrip en respect voor elkaar. En dat is gelukt.”
Vandaag bestaat het comité uit zeven bestuurders en een dertigtal vrijwilligers en is het een goed draaiende machine. Het hele jaar door wordt er van alles georganiseerd: een wafelenbak, een quiz, een zwerfvuilactie, een ontbijt, een steakfestijn, een citytrip … met als hoogtepunt: het driedaagse wijkfeest in mei met gratis optredens, een rommelmarkt en kermis. “Het is enkel dankzij onze activiteiten en onze sponsors dat we veel dingen gratis kunnen doen. Elk jaar laten we bijvoorbeeld een kerstman komen die gratis speelgoed uitdeelt aan de kinderen uit de buurt. Hetzelfde met de paashaas en Sinterklaas. Dat zijn de momenten waarop buren elkaar écht ontmoeten.”
De laatste jaren kan het comité rekenen op nieuwe leden, vaak kinderen van. “Dat is goed”, zegt Jan. “Er kruipt veel tijd en werk in de organisatie van al die activiteiten. Zonder jong, sterk volk zou onze vzw niet kunnen voortbestaan.” Sinds Jan drie jaar geleden met pensioen ging, steekt hij nog meer tijd in het comité. “Maar ik doe dat graag. Volgens mij heb ik dat van mijne pa geërfd. Dat was ook ne sociale mens. Op ’t eind van de maand, toen de mensen krap bij kas zaten, dan schold mijne pa ook al eens schulden kwijt of mochten ze wachten met betalen tot hun pré gestort was.”
Jan praat er niet graag over, maar geeft toe dat er wel verdoken armoede aanwezig is in de wijk. Op zijn eigen, discrete manier probeert hij te helpen waar hij kan, door bijvoorbeeld al eens een brood binnen te steken. “Er zijn ook een viertal mensen die minder mobiel zijn en me geregeld vragen om hen eens naar de dokter, tandarts of winkel te voeren. Dat doe ik dan. Voor mij is dat een kleine moeite. Vroeger ging ik ook al eens ergens een haag scheren of het gras afrijden, maar dat laat ik vandaag over aan de jonge brigade. (Lacht.)”
Gelukkig bestaan er nog zo’n zotten als Kurt Van der Made. Zonder hem was ’t Peirtje van ’t Keur wellicht niet meer herrezen. “Maar dat is zeker niet alleen mijn verdienste”, zegt Kurt. “Zonder de vele fantastische vrijwilligers is er niets mogelijk.”
’t Peirtje van ’t Keur heeft een geschiedenis die teruggaat tot 1947. Toen werd het houten paard vakkundig gemaakt ter gelegenheid van een huwelijksjubileum van een koppel uit de buurt. In de jaren die volgden werd het peird een onderdeel van de kermisweek met een ronde door de wijk en een bezoek aan de oudste bewoner. Die mooie traditie duurde tot 1992, het jaar waarin Keurkermis in verval raakte en bijgevolg ook de stoet. In 2010 werd het stof van het peird geblazen in een poging om de traditie verder te zetten, maar zonder succes…
Tot in 2022 dus. Het jaar waarin Kurt besloot zijn schouders onder de Rosse Buurtenstoet te zetten. Tijdens een vergadering voor die stoet rees de vraag waar het peird van ‘t Keur kon zijn. Na wat rondvragen kwam het tevoorschijn, volledig beschimmeld en beschadigd… Kurt richtte de vzw “’t Peirtje van ’t Keur en zijn reuzevrienden op” en restaureerde samen met zijn zoon Jonas, Bram Buytaert en een team vrijwilligers het peird in ijltempo. Na letterlijk dagen en nachten werk was het klaar om te paraderen in de Rosse Buurtenstoet.
Waarom steekt iemand zijn schaarse vrije tijd – Kurt is immers zelfstandig kinesist – in een houten paard? “Als echte Dendermondenaar heb ik die voorliefde voor stoeten en reuzen toch in mij zitten”, vertelt Kurt. “Ik loop soms ook met reus Charlotte van Grembergen mee in stoeten en dat is voor mij pure ontspanning. Toen ik de kans zag om ’t peird van ’t Keur nieuw leven in te blazen heb ik niet lang getwijfeld. Je moet weten dat ik als kind met mijn ouders op ’t Keur heb gewoond en er later jarenlang mijn kinépraktijk heb gehad. Automatisch ken je dan veel volk uit de omgeving en voel je je verbonden met de buurt.”
Vandaag telt de vzw drie bestuursleden en een team van zo’n twintig vrijwilligers. In 2022 organiseerde het voorzichtig terug Keurkermis voor één dag waarop ook het gerenoveerde Peirtje zijn ronde deed met een bezoek aan de oudste inwoner van de wijk. Het event was meteen een groot succes waardoor het in 2023 verlengd werd tot drie dagen. Er was toen ook een loopwedstrijd, een automeeting, een barbecue en liveoptredens op het pleintje. “Ik vind het gewoon heel tof om mensen terug buiten te laten komen en de wijk te laten herleven”, aldus Kurt.
Sinds 2023 heeft de wijk ook haar eigen reus: de Kaartkoning. Dat is een fictief figuur gebaseerd op de kaartwedstrijd die tijdens de allereerste Keurkermissen werd georganiseerd. De winnaar van die wedstrijd werd thuis opgehaald en in het bijzijn van de fanfare door de straten van ’t Keur begeleid. Kurt: “Deze reus is bedoeld voor de jeugd van de wijk. Met deze reus willen we hen laten kennismaken met het plezier van reuzen dragen.” Kurt heeft nog veel meer ideeën om de wijk te laten herleven, maar voorlopig blijft het bij ideeën. “Daarvoor hebben we een groter platform en meer geld nodig. Ik heb gigantisch veel bewondering voor het wijkcomité van de Donck-Vlotgras. Zij hebben al jaren een goed draaiende vaste kliek. Tijdens de kerstperiode bijvoorbeeld trekken die jonge gasten een slee met de kerstman erop door de straten van de wijk. Hoe tof is dat?! Dat zou ik hier op het Keur ook willen. Voorlopig is dat niet aan de orde, maar wie weet wat de toekomst brengt?”